Miech kowalski – urządzenie do tłoczenia powietrza w piecach kowalskich.
Miechy różnej wielkości, najczęściej gruszkowate, prostokątne lub kwadratowe znajdowały się na wyposażeniu każdej dawnej kuźni.
Za pomocą skórzanych, ręcznie wprawianych w ruch miechów doprowadzano w kuźni powietrze do ognia i pieców. Miechy umiejscowione były zazwyczaj z lewej strony ogniska.
Pierwsze skórzane miechy pojawiły się w Egipcie ok 1600 r. p.n.e. Ich stosowanie rozpowszechniło się w kuźniach w średniowieczu. Wśród miechów wyróżnić można dwa podstawowe typy: powszechne miechy poziome oraz mniej używane i mniej funkcjonalne miechy pionowe.
Miech poziomy dostarczał powietrze zarówno w pozycji ściągniętej (gdy deska znajdowała się na dole), jak i rozłożonej (gdy deska wędrowała w górę). Miech pionowy dostarczał natomiast powietrze w momencie ściągania.
Wyrobem miechów zajmuje się dział rzemiosła zwany miechownictwem.